เหมือนวันเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็วแปลกแต่จริงเสมอเวลาที่มนุษย์เรามีความสุขช่วงเวลาจะสั้นกว่าช่วงทุกข์
เหมือนวันพักผ่อนเพิ่งเกิดขึ้นยังไม่ทันไร ช่วงเวลาแห่งความสุขสำราญก็พลันจบสิ้นลง เป็นดั่งนาฬิกาทรายที่เม็ดทรายไหลลงมาตามแรงโน้มถ่วง จะเหนี่ยวรั้งให้ค้างไว้อยู่ในโถด้านบนก็เกินจะต้านทานได้
ช่วงเวลาแห่งความยุ่งเหยิงความหวั่นไหวความกังวลกลับไม่หมดเร็วเหมือนกับเวลาแห่งความสุข เฝ้าแต่เวียนวนกลับมาให้เจ้าของความคิดได้รู้สึกถึงความท้าทายในชีวิตอยู่สม่ำเสมอ
ฉันเก็บกระเป๋าพลางก็เกิดเป็นความคิด
สายลมโชยผ่านใบหน้าปลายผมปลิวสะบัดลมทะเลแทรกผ่านหน้าต่างห้องนอนที่หันหน้าสู่ท้องทะเล ประหนึ่งว่ารับรู้ถึงการเตรียมเดินทางกลับของนักเดินทาง
ฉันมองออกนอกหน้าต่างอีกครั้ง เปลวแดดกระทบผิวน้ำส่องประกายระยิบระยับน้ำกระเพื่อมเคลื่อนไหวไม่มีหยุดพัก ตอบกลับความสนใจจากสายตาคู่นี้อย่างร่าเริง ‘ช่างเพลินตาเสียจริง’ ฉันคิด
เวลานี้ยังเป็นวันสุดท้ายของวันหยุด แต่เมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่จะเริ่มงาน ความกังวลทำให้ฉันรู้สึกกระสับกระส่ายพลันหายใจสั้นรัว บ่งบอกถึงความเครียดและกังวล ความสงบสุขปลิวหายไป ความหวั่นไหวเข้าแทนที่ ความอึมครึมในจิตใจฟุ้งกระจายไปทุกมุมห้อง
นกนางนวลบินโฉบเหนือผิวน้ำดึงความสนใจของฉันออกจากความวิตกอีกครั้ง ลมหายใจเริ่มลึกและยาวความสงบทางใจวกกลับมา
ความคิดมนุษย์เราไวเหมือนกระพริบตา
‘จริงซินะ’ ฉันจับความคิดตัวเองได้ทันตอนนี้ ณ เวลานี้ ฉันเป็นสุข เพียงแค่ฉันหลุดจากความเป็นตอนนี้ เพื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ยังมาไม่ถึง‘โง่จริง’ ฉันนึกขำในความโง่เขลาของตัวเอง
กระเป๋าถูกจัดวางข้าวของอย่างเรียบร้อยซิปค่อยๆถูกบรรจงรูดปิดฉันอมยิ้มน้อยๆเผยความสุขออกมาจากภายในพร้อมแล้วสำหรับการกลับสู่โลกแห่งการทำงาน
ฉันหยิบยืมความทุกข์จากอนาคตที่ยังไม่เกิดขึ้นมาใช้ในความคิดสร้างความเศร้าหมองการอยู่ตรงนี้กับตอนนี้คือความจริงมันไม่ใช่พรุ่งนี้จะเกิดอะไรแต่มันคือตอนนี้ที่เราจะสร้างอะไรและจะเป็นอะไร
เวลาคือตอนนี้
Time is now
