มองลงมาจากตึกสำนักงานชั้น28 เสียงพิมพ์คอมซ้อนกับเสียงสนทนาของผู้คนใกล้เคียงคล้ายเป็นเสียงเพลงคลอเบาๆบรรเลงไปพร้อมภาพด้านล่างที่มีผู้คนเดินขวักไขว้อย่างไร้ระเบียบจากมุมสูงตรงนี้ผู้คนด้านล่างดูตัวเล็กเหมือนมดตัวน้อยๆเดินบนพื้นพลันสายตามก็มองมาตรงทางข้ามริ้วขาวผู้คนต่างพากันเดินข้ามถนนดูชุลมุนบางคนก็รีบข้ามจนเกือบชนคนที่เดินสวนมาจากทิศตรงกันข้าม
พลางก็นึกถึงทางข้ามที่ญี่ปุ่นผู้คนมากมายข้ามถนนมีริ้วทางข้ามมากมายซ้อนเส้นทางไปมาผู้คนก็ดูเดินกันวุ่นวายแต่ละคนก็ข้ามไปถึงจุดหมายเหมือนกัน
พลันก็ทำให้คิดถึงชีวิตคนเราหลายครั้งจะได้รับฟังการกล่าวอ้างถึงชีวิตของตนอันวุ่นวานยุ่งยากแสนลำบากบางคนผ่านความยุ่งเหยิงของชีวิตมาได้อย่างสบายบางคนผ่านมาได้ด้วยความยากลำบากบางคนต้องมีคนช่วยสนับสนุนถึงจะผ่านได้แต่ก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งยังวนอยู่ในความยุ่งเหยิงและรู้ว่าจะทำอย่างไรให้ผ่านได้และกลุ่มสุดท้ายคือยังอยู่กับความยุ่งเหยิงและความพัง
บางครั้งอากาศที่เราหายใจเข้าไปแล้วทำให้เราอยู่รอดอากาศนั้นไม่ได้มีเพียงออกซิเจนเท่านั้นแต่ยังมีธาตุอื่นๆรวมถึงฝุ่นละอองและเชื้อโรคต่างๆเพียงแต่ตาเปล่าของเรามองไม่เห็นการจะแยกฝุ่นออกจากอากาศอาจจะต้องใช้เครื่องมือในการกรองเอาสิ่งที่มีอนุภาคใหญ่ๆออกไปให้เหลือเพียงอากาศที่บริสุทธิเท่านั้น
ความคิดของคนเราก็เหมือนกันมีหลายสิ่งมากมายปะปนในหัวของเราแล้วมันทำให้เราสับสนมองโลกแบบที่ไม่ใช่สิ่งที่มันเป็นแล้วตัวกรองทางความคิดคืออะไร
เหมือนการเดินฝ่าฝูงชนและข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้ามสิ่งที่เราต้องมีคือเป้าหมายและความมุ่งมั่นเมื่อเรารู้อยู่แล้วว่าเราต้องข้ามไปฝั่งตรงข้ามให้ได้ฝูงชนที่เป็นอุปสรรคตรงหน้าไม่อาจหยุดยั้งความมุ่งมั่นหรือFocus ของเราไปได้
ความมุ่งมั่นเป็นหนึ่งในอาวุธของเราที่จะพามนุษย์ไปสู่งเส้นชัย
เวลาที่เราเดินทางท่องเที่ยวการมองทิวทัศน์ตรงหน้ามองรวมๆก็สวยดีแต่บางอย่างที่เราอยากเห็นอย่างชัดเจนเราคงต้องอาศัยการมองอย่างเจาะจงการFocus จึงจะทำให้เราเห็นภาพตรงหน้าได้อย่างชัดเจน
การเดินทางที่มองแบบเบลอๆก็อาจจะไปถึงได้แต่จะดีและเร็วกว่าใหมถ้าการเดินทางของเรามันชัดเจนและเส้นทางที่เราเดินทอดยาวตรงไป
Focus
Wisdom My Way
