ร้านนี้ปักหมุด ก่อนการท่องเที่ยว ฉันได้เสาะหาร้านกาแฟสุดเก๋ที่จะต้องมานั่งให้ได้ในทริปนี้ ร้านอยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่มีอะไรหยุดยั้งฉันได้ ฉันเดินปรี่ตรงเข้าไปในร้าน ย่างก้าวแรกที่เข้าไป กลิ่นของกาแฟอราบิก้าก็พุ่งเข้าโพรงจมูก กระตุ้นความหลงใหลในคาเฟอีนในร่างกายให้อยากลิ้นรสกาแฟเจ้าดังแห่งนี้
ผู้คนในร้านนั่งกระจัดกระจายไปตามมุมที่ตนเองชื่นชอบ บางโต๊ะมากันหลายคน นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน บางคนจิบกาแฟและอ่านหนังสืออย่างเงียบๆ บางคนก็นั่งพิมพ์อยู่กับคอมพิวเตอร์พกพาขนาดกระทัดรัด ในใจฉันก็อยากรู้ว่าพวกเค้ากำลังอ่านอะไร กำลังพิมพ์อะไรกันอยู่ ความช่างสงสัยก็ออกมาเผยตัว
เมื่อได้ที่นั่งในร้านแล้ว พลันก็กวาดตาไปทั่ว มองหามุมถ่ายรูปสวยๆ สำหรับการนำเสนอผ่านโลกโซเชียล การแบ่งปันภาพสวยๆ สถานที่เก๋ๆ คือ ปรัชญาชีวิต
ฉันสั่งลาเต้ร้อนมาแก้วหนึ่ง ในใจครุ่นคิดถึงรสชาดกาแฟก่อนที่จะได้ลิ้มลอง ความคาดหวังก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ นั่งรอสักพัก กาแฟก็มาเสิร์ฟตรงหน้า ลาเต้อาร์ตรูปหัวใจ เห็นแล้วอมยิ้มในใจ สวยงามและน่าลิ้มลอง
ไม่รอช้า ฉันเอื้อมมือเล็กๆผอมบางของฉันไปที่แก้วกาแฟ ตอนนี้ แก้วกาแฟอยู่ในมือของฉันแล้ว
ด้วยความร้อนของกาแฟ ฉันค่อยๆระมัดระวังในการดื่ม ยังไม่ทันที่กาแฟจะสัมผัสริมฝีปาก กลิ่นอโรม่าของกาแฟก็ซัดเข้ามาที่โพรงจมูกของฉัน สมองของฉันรับรู้ถึงการตื่นตัวทันที แล้วรสชาดขมเฝื่อนของกาแฟแต่แฝงด้วยความสุขก็ไหลเข้ามาในริมฝีปาก ลิ้นของฉันรับรู้รสชาดพร้อมกับกลิ่นหอมอย่างไร้การจำกัดกั้นกระจายไปทั่ว ความสุขประหนึ่งได้รางวัลก็เกิดขึ้น
ที่โต๊ะใกล้ๆ ฉันสังเกตุเห็นผู้คนนั่นอยู่บนโต๊ะบาร์ยาว คนที่มาเพียงลำพังกับคอมพิวเตอร์เครื่องบาง บางคนกำลังพิมพ์ บางคนกำลังอ่าน และเมื่อกิจกรรมผ่านไปสักระยะ ผู้คนก็ละทิ้งคอมพิวเตอร์เพื่อดื่มกาแฟ
ทันใดนั้น ความคิดของฉันก็ล่องลอย ประหนึ่งเครื่องคอมพิวเตอร์สื่อสารกัน
การที่เครื่องเปิดอยู่ เลข 0 และ เลข 1 น่าจะยังคงสื่อสารอะไรกันบางอย่างซินะ
แล้วเครื่องคอมพิวเตอร์ที่มีแอปเปิ้ลโดนกัดไปคำหนึ่งก็ทักทายเพื่อนคอมพิวเตอร์ข้างเคียง
สวัสดีเพื่อร่วมโต๊ะ วันนี้เจ้านายฉันนั่งพิมพ์บทความไปสองเรื่อง ฉันรู้สึกภาคภูมิใจมาก ที่ได้เป็นคอมพิวเตอร์ของเจ้านายฉัน
แต่กลับกัน เพื่อนคอมพิวเตอร์ร่วมโต๊ะกลับทอดถอนหายใจ
เฮ้อออออ เป็นอย่างนั้นหรือ วันนี้เจ้านายฉัน นั่งพิมพ์บ่นเรื่องผู้คนรอบตัวประกาศให้โลกรับรู้ ฉันไม่รู้สึกภาคภูมิใจกับการเป็นคอมพิวเตอร์ของเจ้านายฉันเลย
ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็กๆ แทรกขึ้นมา ต้นเสียงมาจากปลายโต๊ะ คอมพิวเตอร์ทั้งสองก็มองเห็นแท๊บเล็ตเครื่องเล็กบอบบาง
เราเป็นเพียงแค่ทางผ่านของความคิดเจ้านาย สิ่งที่ถูกถ่ายทอดออกมาไม่ใช่ตัวตนของพวกเรา
แต่เป็นสิ่งซึ่งแสดงออกถึงความเป็นตัวตนของเจ้านาย อย่าได้หวั่นไหวไปข้อความที่ถูกถ่ายทอดผ่านตัวเรา
สิ่งภายนอก ไม่ได้ทำให้คุณค่าของเราด้อยลง
แต่เป็นความรู้สึกของเรา ที่ผูกติดและตัดสินสิ่งภายนอกที่รับมา ให้เป็นตัวเรา
Wisdom My Way
